دیوار هایی پر از خون
پر از اسپری
اسپری هایی به رنگ مرگ!
آدمی که تلوزیون رنگی ندیده برایش فرقی نمی کند
اما ما تلوزیون رنگی دیده بودیم
که برای تعویض تلوزیون
به کوچه ها رفتیم
و دست به یقه ی مجسمه* شدیم
*:منظور مجسمه شاه
یک گلدان پر از برگهای خواب رفته
یک آسمان پر از مهاجر
و مادر بزرگم که عمر خود را می بافد
ردیف به ردیف
زیر و رو
میگذرد
به آخرش رسیده باید ته بیندازد
ته زندگی
.
.
.
۰۴
بهمن
سلام خدا جون....
الان بیشتر از هر وقت دیگه احساست میکنم....وقتی که زیر برف می ایستم....
نمیدونم اما خیلی نزدیکی....
ممنون برای باریدن برف بعد از سالها ؛ ممنون...
پ.ن:مثل برف صادق باش،نگاه کن که چطور گذشته ی خودش را بی کم و کاست نشان میدهد...مسافر هایی که روی قلبش عبور کرده اند
۱۷
دی
عشق میخواهد.....
عشق میخواهد نه پا....
جانبازی را دیدم که با دست می آمد...
و زنانی که در راه اشک میریختند و زیر اشک ها گل میرویید....
عشق میخواهد....
دل ما خیلی وقت است رهسپار شده....
۰۱
دی
تکه ابرهایی که این روزها با سرزمین من قهر کرده اند و آدم هایی که بی خیال دنیای اطرافشان سر خود را لای کتاب زندگیشان کرده اند ،همانی که جز مادیات است و دخترانی که خود را باخته اند!همه ی مردم سرزمینم خود واقعیشان را گم کرده اند لای خرج و مخارج زندگیشان و حرص میزنند و یادشان رفته اگر اسممان مسلمان است حرص برای چه؟
مردمی که این روزها معنویت و اصالت خود را به آبهای خشکیده ی سرزمینم سپردند و شاید همین غمها بود که آبها با ما قهر شدند. عجب روزگار عجیبی ست!
روزگاری صدای زنگ دوچرخه ها توی کوچه پس کوچه ی شهرم میپیچید و بعد از آن صدای اذان بود که شهرم را معطر میکرد اما حالا....
ناممان مسلمان است. آری. میگویند مسلمان ها برادر یکدیگرند. میگویند مسلمان ها پشت همند!!!بله ما مسلمانیم اما کو آن برادری و یکدلی؟
روزگاری جنگ شد . بزرگمردانی از وطنم برخاستند و به قول آوینی جز مرد ترین مردان کسی به دروازه ی آسمانی خرمشهر راه پیدا نکرد.
آری ما همان هستیم فقط خود را بین دورویی هایمان گم کرده ایم. ما همانیم فقط با نقاب هایی که عکس اصالت ما را نشان میدهد.
شاید بهتر باشد بگویم ما همان بودیم و اکنون که فرهنگ خود را گم کرده ایم شده ایم کسی که به صفحه ی شخصی بازیکن محبوب جهان میرود و توهین میکند.
ما همانیم با این تفاوت که روزگاری رگ غیرت داشتیم و مردان مرد بودند و زنان زن!البته امروز از قیافه ی مردان به اصطلاح مردمان میتوان تا ته خط را خواند....
قصدم از اول این نوشته این بود که بگویم روزگاری سرزمینم را در اختیار کسانی قرار دادیم که در قسمت های مرزی زندگی میکردند و آن موقع همه با هم برادر بودیم و حالا....
وحالا که ابرها با سرزمین من قهر کرده اند و شاید تا چند سال دیگر جز کویر چیزی برای شهرم باقی نماند!ما تقاضای آب کردیم از کسانی که روزگاری پناهشان دادیم و آنها دست رد بر سینمان زدند.
دست شما درد نکند برادر مسلمان خواهر مسلمان من !
خوب جوابمان را گرفتیم با اعتراض های شما نسبت به فرستادن آب به شهرم برای لبهای تشنه ی زاینده رود.....خوب موقع ناراحتی یاریمان کردید!
و اما سخن آخر:
ما دیگر از برادر خورده ایم و انتظاری نداری از کمک اجنبی ها اگر روزگاری ....ولش کن مهم نیست. فقط میگویم ما از برادر مسلمان خورده ایم همانی که به قول پیامبر(ص)بایست یار و یاور هم می بودیم.
۲۶
آذر
چند وقت پیش چندتا طرح راجع به قالب شعر سپید نوشتم هر چند وقت یکی دوتاشو میذارم.
طرح اول
سپید شد!
همان مو های پریشان و سیاهی که...
روزگاری برایشان سپید می نوشتی!
۲۴
آذر
دستهایم توی جیبها قایم میشوند
نه!
هوا سرد نیست
فقط نمیخواهم کسی به هوای گرفتنشان جلو بیاید....
۲۱
آذر
این اولین ترانه ام هس خوشحال میشم حسابی نقد کنید.
چه قصه ی عجیبیه اینکه دلم تو رو میخواد
آروم بگیر دل گلم اون دیگه هیچوقت نمیاد
آسمونم ابریه و مرگ دلم حتمی شده
گریه میاد از چشامو قلب من بارونی شده
شب شده و پنجره ها بازم به روی کوچه باز
چشمای من پشت گل پنجره ها روی تو باز
خسته شده چشمای من بس که به در خیره شده
من میدونم تو نمیای قلب من دیونه شده
خیال تو شب و روز فکر منو پر میکنه
فکر دستای گرم تو منو چه آروم میکنه
خنده های قشنگ تو توی قاب رو تاقچه هست
نگاه پر شکوه تو لای همه کتابا هست
چه قصه ی عجیبیه اینکه دلم تو رو میخواد
آروم بگیر دل گلم اون دیگه هیچوقت نمیاد...
۱۸
آذر